Τα Διάφανα Κρίνα ξαναζούν?!

Η απόφαση των μελών των Διάφανων Κρίνων να επαναδραστηριοποιηθούν δισκογραφικά –ήδη δόθηκαν στη δημοσιότητα δυο καινούρια τραγούδια – και συναυλιακά – στην πλατεία Νερού το Σάββατο 10 Ιουνίου- μετά το φευγιό του Θάνου Ανεστόπουλου έχει προκαλέσει μια διχογνωμία στους κόλπους των φίλων τους. Υπάρχουν αρκετές ενστάσεις στο κατά πόσο «δικαιούνται» να συνεχίσουν ως Διάφανα Κρίνα όταν η «φωνή» τους και βασικό μέλος της δημιουργικής τους πορείας είναι πλέον τελεσίδικα απών.

Οι ίδιοι στην πρώτη τους συνέντευξη στο www.rockap.gr πριν λίγες μέρες δήλωσαν: «Πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε. Ως οφείλαμε, απέναντι στους εαυτούς μας και απέναντι στους ανθρώπους που αγαπάνε τη μουσική μας. Γιατί πολύ απλά, αυτή η τρελή σφαίρα εξακολουθεί να γυρίζει, περιστρέφοντας μαζί της, όλο αυτό το παράξενο και ωραίο παιχνίδι δίχως νόημα, που είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε δυσπιστία. Γιατί αυτή δεδομένων των συνθηκών, είναι ανθρώπινο – για κάποιους – να υπάρχει. Εμείς, θα αφήσουμε το ίδιο μας το έργο να μιλήσει. Γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως το έργο είναι αίτημα ζωής, πεισματική άρνηση κάθε συμβιβασμού με τον θάνατο». Άραγε «δικαιούνται» να συνεχίσουν; Η άποψή μου είναι πως «ναι» και εξηγώ το γιατί.

Η κυοφορία των «Διάφανων Κρίνων», σύμφωνα με το ιστορικό του συγκροτήματος, μοιράζεται σε δυο πρόσωπα. Στον Θάνο Ανεστόπουλο και τον Τάσο Μαχά, τον ντράμερ του συγκροτήματος. Οι δυο τους, το καλοκαίρι του ’90, φίλοι παιδιόθεν, αισθάνονται την ανάγκη να δημιουργήσουν ένα σχήμα. Αυτή ήταν η αρχή των πρώιμων «Κρίνων» (η βάπτιση του ονόματος έγινε αρχές του ’91) στα οποία μέσα τρία χρόνια προστίθενται κατά χρονολογική σειρά ο Κυριάκος Τσουκαλάς, ο Παντελής Ροδοστόγλου, ο Νίκος Μπαρδής και ακολουθεί το 1996 ο Παναγιώτης Μπερλής (ο οποίος αποχωρεί το 2000) έχοντας ήδη γίνει ορισμένες προσθαφαιρέσεις μουσικών όπως οi Σωτήρης Σταμπουλίδης και Νίκος Τσουκαλάς (1990-1991). Έπειτα η μουσική ιστορία τους είναι γνωστή. Τι σημαίνουν αυτά; Ότι τα «Διάφανα Κρίνα», ως μουσικό σχήμα, από την έναρξή τους ήταν και παραμένουν ένα καθαρά σύνολο μουσικών και όχι η μπάντα ενός ή δύο δημιουργών με εναλλαγές στα μέλη. Αυτή άλλωστε η συλλογική και συμπαντική τους αυτονομία ήταν και η θεμέλια λίθος κάθε τους δημιουργίας.

Συνεπώς ο Ανεστόπουλος ήταν η φωνή τους, αλλά όχι η ψυχή τους. Γιατί αυτή η ψυχή, μοιρασμένη ισομερώς στα μέλη τους, ήταν το σήμα κατατεθέν τους. Θα ήταν αλλιώς τα Κρίνα χωρίς τα τύμπανα του Μαχά ή χωρίς τους στίχους, την κιθάρα και το μπάσο του Ανεστόπουλου και του Ροδοστόγλου ή τις κιθάρες του Τσουκαλά και τα πνευστά-κιθάρες του Μπαρδή. Με άλλα λόγια το αποτέλεσμα που έφθανε στα αυτιά των ακροατών τους ήταν μια συλλογική κατάθεση ή όπως λέει και ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του το «όλον προηγείται του μέρους». Το γιατί τον Ιούνιο του 2009 ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους υπογράφοντας την επιστολή όλοι πλην του Ανεστόπουλου είναι μια μαύρη σελίδα στην ιστορία τους. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ εκτενέστερα στο «γιατί» εκείνης της διάλυσης. Ή το γιατί δεν επανενώθηκαν πριν τους χτυπήσει την πόρτα το μοιραίο μαντάτο της αρρώστιας του Ανεστόπουλου.

Οι λόγοι πάντως δεν ήταν καλλιτεχνικοί. Συνεπώς τα «Διάφανα Κρίνα» ως οργανισμός δεν έπαψε ποτέ να χτυπά μέσα στις φλέβες τους. Από εκεί και πέρα τα Διάφανα Κρίνα, με την προσθήκη ξανά του Μπερλή ως μουσικού και ερμηνευτή πλέον –μια εσωτερική δηλαδή μετακίνηση- (προσωπική επιθυμία του Ανεστόπουλου να επανενωθεί ο Μπερλής με αφορμή τις δυο συναυλίες συμπαράστασης το 2015) δηλώνουν σήμερα: «Το 2015, εκεί, στο παλιό προβάδικο των Κρίνων στο Περιστέρι, παίζοντας τα γνώριμα μας τραγούδια, το ένα μετά το άλλο, ξύπνησαν μνήμες του παρελθόντος. Νιώσαμε ξανά πως ήμασταν – όπως πάντοτε – όντα που αλληλεπιδρούν με γόνιμο τρόπο. Πως ήμασταν τα Διάφανα Κρίνα. Και ήταν ένα ωραίο συναίσθημα». Αυτό, λοιπόν, το συναίσθημα κανείς δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει και να τους το κηλιδώσει με επιχειρήματα περί ύποπτων προθέσεών τους για εμπορική εκμετάλλευση της πάντοτε παρούσας δυναμικής τους –το οποίο και πρακτικά είναι μάλλον αδύνατο ακόμα και αν το λάβουμε ως «υπόθεση εργασίας»-.

Το άρωμα, λοιπόν των «Διάφανων Κρίνων» αρχίζει πάλι να ευωδιάζει δημοσίως από ανάγκη και όχι από τυμβωρυχία. Έστω και ως απόφαση της πλειοψηφούσας δημοκρατίας τους. Από εδώ και πέρα όμως θα είναι πάντοτε ασθενικό ακόμα και αν μας παρουσιάσουν καλύτερα τραγούδια ή παραστάσεις. Γιατί θα λείπει ένα από τα «φύλλα τους». Γιατί, όπως ειπώθηκε: «το όλον προηγείται του μέρους»

musicpaper.gr

Share on Facebook