Ακούσαμε | Ελευθερία Αρβανιτάκη “9 + 1 ιστορίες”

Μετά από εφτά χρόνια δισκογραφικής απουσίας, η Ελευθερία Αρβανιτάκη επέστρεψε το καλοκαίρι που μας πέρασε με έναν ολοκαίνουριο πολυσυλλεκτικό δίσκο, με τίτλο «9 + 1 ιστορίες». 10 καινούρια τραγούδια για την ερμηνεύτρια, τα οποία υπογράφουν μουσικά ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Νίκος Πορτοκάλογλου ο Στάθης Δρογώσης και ο Χρήστος Δεληγιάννης, ενώ στους στίχους συναντάμε τους παλιούς της συνεργάτες Λήδα Ρουμάνη καιΝίκο Μωραΐτη.

Το album ξεκινάει με μία πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και τουΒασίλη Παπακωνσταντίνου στο ντουέτο «Κρατήσου από μένα», μία από τις «εκπλήξεις» του δίσκου σύμφωνα με το δελτίο τύπου. Η σχεδόν ψυθιριστή τους ερμηνεία και η απουσία φωνητικής έκτασης καλύπτει την όποια διαφορά στην ερμηνευτική ιδιοσυγκρασία των δύο καλλιτεχνών, δίνοντας σαν αποτέλεσμα ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου. Δεύτερο κομμάτι του δίσκου η «Συνήθεια», κομμάτι που ήταν αναμενόμενο να ξεχωρίσει ραδιοφωνικά. Πρόκειται για τραγούδι κομμένο και ραμμένο πάνω στη φωνή της Αρβανιτάκη, κοντά σε αυτά που μας έχει συνηθίσει, και η ερμηνεία της αβαντάρει την ενδιαφέρουσα μελωδία του. Στη συνέχεια ακούμε το «Τι να σου γράψω», ακόμα ένα χαρακτηριστικό κομμάτι για την ερμηνεύτρια, το οποίο μας πηγαίνει αρκετά χρόνια πίσω στα «Κορμιά και τα μαχαίρια». Ανατολίτικη μελωδία και ενορχήστρωση και αργός ρυθμός που της επιτρέπει να ξεδιπλώσει την έκταση της φωνής της για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο album. Ακολουθεί το «Πόσα περάσαμε», σε χασάπικο ρυθμό, κομμάτι με ενδιαφέρουσα δυναμική και πολύ ωραίο στίχο στο ρεφραίν που επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες. Μετά το πρώτο άκουσμα, σου κεντρίζει το ενδιαφέρον αμέσως και για το δεύτερο.

Στα μισά του album συναντάμε τη συνθετική συμβολή του Νίκου Πορτοκάλογλου ο οποίος υπογράφει το πλέον λαϊκό κομμάτι του δίσκου, «Καταστροφή κι ελπίδα», το οποίο είχαμε πρωτακούσει στο δικό του δίσκο «Ίσως» με την ερμηνεία της Ευτυχίας Μητρίτσα. Χωρίς να είναι λαϊκός συνθέτης ο Πορτοκάλογλου, έχει αποδείξει πως μπορεί να συνθέσει συμπαθητικά λαϊκά κομμάτια, αναμφισβήτητα όμως πρόκειται για τραγούδι που η ενορχήστρωση και η ερμηνεία το σηκώνουν απ’ την αδιαφορία. Θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε soundtrack ταινίας. Στα επόμενα δύο κομμάτια, «Άτομα» και «Τώρα ή τώρα» συναντάμε το δίδυμο του Στάθη Δρογώση και του Νίκου Μωραΐτη. Στα «Άτομα» βρίσκεται η επόμενη μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία του δίσκου, με μελωδία ελαφρώς μονότονη αλλά χαρακτηριστική του Στάθη Δρογώση και τον πολιτικοποιημένο στίχο του Νίκου Μωραΐτη να χαϊδεύει όσο χρειάζεται τον προβληματισμό της εποχής. Το «Τώρα ή τώρα», ίσως είναι αυτό που ταίριαξε λιγότερο στην Αρβανιτάκη στο σύνολο του δίσκου, ανεξαρτήτως αυτού όμως πρόκειται για ένα κομμάτι και ωραίο και ωραία δοσμένο με το ακορντεόν στην ενορχήστρωση να κάνει τη διαφορά. Στο 8^οtrack συναντάμε ένα γνώριμό μας πλέον κομμάτι, το «Μη με φωνάξεις». Έχει όλα τα φόντα για να ακουστεί σαν προπομπός του δίσκου, και να προστεθεί στα set list των συναυλιών, όμως δεν χαρακτηρίζει παρά μόνο ένα μέρος της ερμηνευτικής και καλλιτεχνικής δεινότητας της Αρβανιτάκη και σίγουρα δε χαρακτηρίζει το σύνολο του δίσκου. Και το επίσημο μέρος του δίσκου κλείνει με το «Μακριά απ’ την τρικυμία», ένα πραγματικά allegro κι αισιόδοξο κομμάτι με μια υποβόσκουσα latin ενορχήστρωση. Χρειαζόταν πραγματικά μια τέτοια πινελιά για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι ότι η σχέση της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με τους πιο latin ήχους δεν περιορίζεται στο «Δε μιλώ για μια νύχτα εγώ». Για το τέλος, η +1 ιστορία που αποτελεί το bonus track του δίσκου είναι το κομμάτι«J.A.C.E.», soundtrack από την ομώνυμη ταινία του Μενέλαου Καραμαγγιώλη. Ένα κομμάτι – διαμάντι, το οποίο λόγω της φύσης του και της θέσης του στο δίσκο θα περάσει απαρατήρητο απ’ τους περισσότερους, όμως δοκιμάζει την ερμηνεύτρια και σε πιο ηλεκτρονικούς ήχους, που δεν την έχουμε συνηθίσει.

Συνοψίζοντας, αν κάποιος δε γνωρίζει την Ελευθερία Αρβανιτάκη, με αυτό το δίσκο θα πάρει μία γεύση του συνόλου της καριέρας της. Μοντέρνες δυτικότροπες ραδιοφωνικές επιτυχίες, με ένθετα ανατολίτικων, ethnic και λαϊκών μελωδιών, και ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό κομμάτι, δε θα αφήσουν κανέναν ακροατή της παραπονεμένο. Δυστυχώς δε μπόρεσα να διακρίνω το ένα διαχρονικό κομμάτι, αυτό που θα ξεχωρίσει και θα πολιτογραφηθεί στα κλασσικά της, δίνω όμως έναν πόντο στο «Μακριά απ’ την τρικυμία», μιας και μετά από κάποια ακούσματα ήταν αυτό που μου έμεινε εντονότερα. Η δε επιλογή της να συνεργαστεί με νέα πρόσωπα, προσεκτικά διαλεγμένα, δείχνει ότι η ίδια δεν είναι διατεθειμμένη να μείνει στην πεπατημένη βγάζοντας μόνο ένα ή δύο ραδιοφωνικά σουξέ. Ο Θέμης Καραμουρατίδης αυτή τη στιγμή με το ταλέντο του, ό,τι δημιουργεί γίνεται χρυσός, και ο Στάθης Δρογώσης δουλεύοντας και με άλλους ερμηνευτές πλην του εαυτού του, μπαίνει σε ενδιαφέροντα μονοπάτια. Ο Νίκος Μωραΐτης μας δίνει μια νέα πλευρά της στιχουργικής του, σε πιο πολιτικό στίχο, ενώ η Λήδα Ρουμάνη νομίζω αποτελεί πια το στιχουργικό άλλο μισό της Ελευθερίας, σε μια σχέση που έχει κερδίσει το στοίχημα του χρόνου και της επανάληψης. Όσο για το Νίκο Πορτοκάλογλου, μικρή η συμμετοχή του εδώ, θα δούμε πολλά περισσότερα όμως στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Ας μιλήσουν οι στίχοι:
Άλλα μη λες
σκίζει στιγμές
η αλήθεια
Άλλο μην κλαις
Όλα τα καίει
Η συνήθεια
Κι εγώ να κάνω πως κοιμάμαι
Κι εγώ να κάνω ότι είμαι εδώ
Κι ας έχω φύγει από καιρό

πηγή

Share on Facebook